Myśląc o czwartkowych jazdach, nastawiałam się na ponowne ćwiczenia z zakresu 8, slalomów itp. Tymczasem siedząc w pracy, dostałam wiadomość następującej treści "przyjedź pod garaże - jedziemy za miasto". Yes, yes, yes - wysyczałam ku zdziwieniu męskich współlokatorów niedoli. - Jadę w teren, strzeżcie się - powiedziałam obserwując rosnące przerażenie w ich oczach.

Łez nie będzie

Jak na prawdziwego motocyklistę przystało, ubrana w letnie spodnie do kolan i bluzkę na ramiączkach (miałam jeździć po placu!), razem z kolegą z kursu wysłuchałam szybkich uwag przed wyjazdem. - Jedziemy na zakładkę, stosujemy przeciwskręt, wyłączamy kierunkowskazy i oto cała filozofia - od niechcenia rzuciła instruktorka. - No ok, dobrze, że poczytałam trochę o tych przeciwskrętach - pomyślałam sadowiąc się na YBR-ce. - Jak to tam było? Jak w prawo, to prawa część do przodu, jak w lewo to odwrotnie. Chyba...

Ruszyliśmy w czwórkę. Instruktorka, kolega, ja, instruktor. Powiem szczerze, że mimo dobrego obycia z ruchem i samochodami, widmo przecięcia dwupasmówki troszkę mnie zaniepokoiło. - Spokojnie - bez gwałtownych ruchów! Pamiętaj o sprzęgle, hamulcu, biegach i będzie ok - mówiłam sobie. No i rzeczywiście po chwili oswojenia się z otaczającą rzeczywistością było już nieźle. Niestety w całym tym pośpiechu nie zrozumiałyśmy się z instruktorką. Na moje pytanie przy jakich obrotach w moto zmienia się biegi, ta odparła, że "ciśniesz do samej góry". Nieco to było dla mnie dziwne, no ale skoro tak mówi... Tak więc Murka z uporem maniaka jechała na tych 7-8 tys. czując w sercu potrzebę zmiany biegu na wyższy :P Zapytana na postoju wyjaśniła, że "no przecież szybko zmieniasz do góry, bo na niższych potem nie ciągnie". Zrezygnowana postanowiłam zmieniać biegi na wyczucie i słuch - to okazało się być najlepszym rozwiązaniem. Więcej z nimi nie miałam problemów.

Szczerze mówiąc to kilka błędów, które zdarzyło mi się popełnić, było wynikiem przede wszystkim - jak dla mnie - za szybkiej jazdy. Wprawdzie wyskoczyliśmy na boczne, mniej uczęszczane drogi, ale miejmy na uwadze, że to była pierwsza taka wyprawa, a trasa charakteryzowała się dość licznymi winkami. Stąd średnie prędkości rzędu 80-100 km/h były w moim odczuciu ciut za wysokie. Nie, żebym tam się bała :) Wręcz przeciwnie. Chodzi mi raczej o to, że - może tylko ja tak mam - chciałam się po prostu ogólnie ogarnąć, popróbować paru rzeczy (np. na spokojnie załapać ten przeciwskręt, zmianę biegów itd.), a nie gonić instruktorkę (która, miałam wrażenie, chciała mieć choć trochę frajdy z jazdy :P). Ona znała te winkle na pamięć. My, świeżynki, nie mieliśmy pojęcia, czy dany zakręt da się pokonać na 3 czy trzeba na 2 i w ogóle - jak go pokonywać!

Oczywiście to nie tak, że było źle. Po kilku kilometrach sama zaczęłam szaleć :)

No, ale wtedy - jak zawsze w takich momentach - przyszedł czas na kolejną lekcję życia. Sprawa wyglądała następująco. Dojechaliśmy do szybkiej dwupasmowej drogi, na którą należało wjechać. Znak stop, skręt w prawo. Banał. Niestety wszystko to pod dość dużą górkę.  - Aha, już wiem czego w ogóle nie ćwiczyliśmy - pomyślałam, przeczuwając, że coś będzie nie tak. - ruszania pod górę! Przypomniały mi się słowa dawida o wadze posiadania tej umiejętności i wylatywaniu na drugi pas :) Staczając się z górki zastanawiałam się który hamulec wcisnąć :P Możecie się śmiać, ale jakoś zaczęłam się stresować. A jak się człowiek stresuje, to robi głupoty. Przechylona w prawo, ruszając, za szybko puściłam sprzęgło i moto zgasło. Niestety znowu mnie przeważyło i położyło się na prawą stronę. W tym wszystkim uparcie trzymałam kierownicę z nadzieją, że jeszcze coś zrobię - bo jak nie, jak tak! :) Skutkowało to tym, że zamiast stanąć na nogach, też przechyliłam się naprawą stronę, opierając się lewą łydką o silnik. I tu czas na złotą myśl - nie należy jeździć z gołymi nogami, jeśli ma się szansę na bliski kontakt z rozgrzaną powierzchnią lub z ziemią :] Swąd palonego ciała nie jest najprzyjemniejszym zapachem :D

Jadący za mną instruktor szybko zareagował, więc w mig postawiliśmy sprzęt i z jego pomocą wytoczyłam się na drogę główną, kontynuując jazdę. Powiem Wam szczerze, że tego przypalenia nawet nie czułam. Za bardzo bolała mnie urażona duma - Nosz kur*a! Czemu znowu ja leżę!?! Mam już tego dość! - krzyczałam w duchu. - Nie jestem ostatnią ofermą i nie uważam się za beztalencie. Widocznie muszę więcej poćwiczyć, ale nie mam zamiaru się poddawać! Tak nakręcona dojechałam na placyk, na którym mieliśmy jeszcze poćwiczyć.

Instruktor zapytał czy nic mi się nie stało. Grzecznie odparłam, że trochę się przysmażyłam i muszę potrenować ruszanie pod górę. Zobaczyliśmy obrażenia (no cóż - jakieś skwarki na powierzchni 7x5 cm). B. popatrzył mi w oczy z wyrazem bólu na twarzy :P - Mogę już sobie poćwiczyć te cudne 8? - zapytałam i wskoczyłam na moto. Nie miałam zamiaru się nad sobą użalać, chociaż przyznaję - zaczęło boleć jak cholera. Beczenie czy robienie z siebie ofiary to jednak nie w moim stylu. Z resztą nad czym się tu zastanawiać? Może tylko nad tym, że czas skończyć jeździć "jak baba" i przestać robić głupie błędy.

Skupiłam się na ćwiczeniach i przyznam, że nagle slalom i 8 zaczęły wydawać mi się dziwnie duże. Ze zdziwieniem pomyślałam, że mogłam mieć z tym wcześniej problemy. Teraz wszystko szło gładko. Zaczęłam nawet sprawdzać z jaką prędkością pokonam przeszkody. Niezłą ;)

Wracając do domu napisałam JZM o zdarzeniu. "Widzę, że zbierasz doświadczenie i pierwsze blizny" - odpisał. "Tylko jak ty się teraz w spódnicy pokażesz?". Ot, to jest dobre pytanie...